Ερήμη 09 Μαρτίου 2012

Αποχαιρετισμός στον Πρόεδρο του Εθνικού Συλλόγου «ΝΙΚΟΣ & ΣΩΚΡΑΤΗΣ» Ερήμης Πάμπο Σωκράτους.

Θλιβερό προνόμιο μου έλαχε απ’ την  μοίρα να αποχαιρετίσω εκ μέρους του Εθνικού Συλλόγου «ΝΙΚΟΣ & ΣΩΚΡΑΤΗΣ» Ερήμης τον αγαπημένο μας φίλο και επί σειρά ετών πρόεδρο του Σωματείου μας Πάμπο Σωκράτους.  

Βαρύ το φορτίο που κουβαλώ σήμερα.

Βαρύ το φορτίο της ευθύνης που χρεώθηκα, απ’ όλους, όσους συγκεντρωθήκαμε εδώ, να σου απευθύνω το ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ.

Βαρύ το φορτίο και παράλληλα μεγάλη η τιμή για μένα.

Η ελληνική γλώσσα, η πλουσιότερη γλώσσα στον κόσμο μου φαίνεται πολύ φτωχή και αδύναμη, να αποδώσει με λέξεις την προσφορά του άνδρα.  

Καλούμαι να κατευοδώσω ό,τι καλύτερο και εκλεκτότερο είχαμε ποτέ στην οικογένεια του Σωματείου μας, τον Φίλο, τον Αδελφό, τον Πατέρα, τον Δάσκαλο, τον Πρόεδρο, το Καμάρι μας, την Υπερηφάνεια μας.

Τούτο το μαντάτο καρφώθηκε στην πονεμένη καρδιά του τόπου, νομίζοντας πως θα ξεδιψάσει με θάνατο την διψασμένη γη, μεσομεσής μες τον Μάρτη. Τούτη η Άνοιξης δεν είναι σαν τις άλλες. Πένθιμα περνούν τα αγριοπούλια, θρυμματίζοντας την ευτυχία που απλωνόταν σε κείνο το τρισευτυχισμένο σπίτι του Πάμπου και της Βέρας Σωκράτους και των δυο θεόσταλτων λουλουδιών τους, την Νικολέτα και τον Σωκράτη.

Η άνοιξη ήρθε Πάμπο και έφερε μαζί της τα χρώματα και τα λουλούδια και τις ευωδιές, αλλά εσύ δε θα είσαι πια μαζί μας για να γευτείς τις ομορφιές και να γιορτάσεις το φετινό Πάσχα, να ανταλλάξεις ευχές με τους συμπολίτες σου και να πας το φως της Ανάστασης σπίτι σου.

Δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε και να δεχθούμε ότι δε θα είσαι πια μαζί μας και είμαστε όλοι βουβοί, σκυθρωποί, θλιμμένοι και ο θρήνος και ο βαθύς πόνος για την απουσία σου είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα όλων μας.

Δύσκολο να περιγράψεις μια πληθωρική προσωπικότητα. Η πρώτη λέξη που έρχεται στο νου: Αγωνιστής!

Αγωνιστής για την Παράταξη, αγωνιστής για τα Κοινά, αγωνιστής για το Σωματείο σου, αγωνιστής για την Οικογένεια σου.
 

Αγωνιστής, που έβαζες πριν απ’ όλα και πάνω από όλα, τις αρχές σου, τις ιδέες της Παράταξης, τις αξίες του τόπου.
Αυτές υπερασπίστηκες. Και στον αγώνα σου αυτό, ήσουν ασυμβίβαστος. Και σαρωτικός.
 

Πάθος για ό,τι πίστευες. Πάθος για ό,τι καταπιανόσουν. Πάθος για τις ιδέες σου, πάθος για τη ζωή, πάθος για τα κοινά, πάθος και φλογερός έρωτας για το σωματείο σου τον Εθνικό Σύλλογο «ΝΙΚΟΣ & ΣΩΚΡΑΤΗΣ» Ερήμης.

Μεγάλη καρδιά. Που ξεχείλιζε από μαχητικότητα και ανθρωπιά.

Σε χαρακτήριζε η σεμνότητα, η ευπρέπεια και η ειλικρίνεια.

Ανέλαβες την διοίκηση του Σωματείου σε ώρες πολύ δύσκολες.

Το κράτησες όρθιο. Το ανασυγκρότησες. Κι έβαλες τα θεμέλια για την ανάκαμψη του.

Το μεγαλούργησες. Το απογείωσες το έκανες γνωστό αν το Παγκύπριο.

Και ως πρόεδρος και ως ηγετικό στέλεχος, ήσουν πάντα σταθερό σημείο αναφοράς, σταθερή αξία, στυλοβάτης στα δύσκολα και μπροστάρης στις μεγάλες μάχες.
 

Σε χαλεπούς καιρούς και σε δίσεκτα και πέτρινα χρόνια, μπροστάρης σ’ όλες τις άνισες μάχες που δώσαμε για την ανόρθωση του ιστορικού μας σωματείου. Όταν όλοι μας φοβόμασταν και κομπάζαμε και δεν τολμούσαμε, εσύ έβρισκες πάντα το δρόμο και την λύση, έμοιαζες πάντα σαν το κυκλάμινο του Ρίτσου «και έβρισκες του βράχου την σχισμάδα και έβρισκες τα χρώματα και ανθούσες» και ακουμπούσαμε όλοι στον ώμο σου και σήκωνες ως σύγχρονος Άτλαντας όλο το βάρος και όλη την ευθύνη, μας έδινες και δύναμη και κουράγιο και μας καθοδηγούσες.
 

Υπήρξες προσωπικότητα φωτεινή που σαν καινούργια ημέρα αγκάλιαζες τους ανθρώπους και προσωπικά τα κοινά πνευματικά στοιχεία που μοιραζόμασταν κάθε φορά εδώ στη κοινότητα, μας έδεσαν μαζί σου με βαθιά φιλία και εκτίμηση.

Απ' όπου και αν πέρασες άφησες ανεξίτηλα τα ίχνη σου, κόσμησες με την παρουσία σου τις ομάδες των ανθρώπων και τους χώρους που εκπροσώπησες.

Αδέκαστος στην προάσπιση αξιών και ιδεών κατάφερες να αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση.

Αυτή η εικόνα σου. Ό,τι δηλαδή εξέπεμπε ο τρόπος, η στάση ζωής σου, θα μας λείψει όσο τίποτε άλλο. Θα μας λείψει η λεβεντιά σου. Το να εκφράζεις, δηλαδή, αυτό που πιστεύεις και να εννοείς αυτό που λες.

Θα μας λείψει ο ορθολογισμός σου. Η δυνατότητα σου, δηλαδή, να σκέφτεσαι και να λειτουργείς με όρους της κοινωνίας, της γνώσης. Να κωδικοποιείς διάσπαρτες θέσεις, ιδέες και συμπεριφορές και να τις εκφράζεις συνθετικά.

Θα μας λείψει η φλόγα και ο ενθουσιασμός σου, η ευλάβεια και η πίστη σου και πάνω απ' όλα η ανυποχώρητη χαλύβδινη επιμονή σου αναφορικά με την προώθηση και επίλυση των προβλημάτων, που αφορούσαν τον Σύλλογο μας.

Τα ίχνη όμως που άφησες στο πέρασμα σου από τη ζωή δεν πρόκειται να χαθούν. Η σκέψη και ο λόγος σου, οι συμπεριφορές σου και οι δράσεις σου θα καθοδηγούν πάντα την πορεία μας. Κι’ αυτό έχει μεγάλη αξία για όλους μας.

Όλοι εμείς μαζί σου λέμε ότι το ταξίδι της ζωής σου ήταν ολοκληρωμένο και όσα μας άφησες πολύτιμα.

Βιάστηκες να τα κερδίσεις όλα, δεν κουραζόσουνα ποτέ, λες και ήξερες πως νωρίς θα φύγεις στα 65 σου χρόνια.

Πρόεδρος ενός Ιστορικού Σωματείου, μέλος στην ΣΠΕ Κουρίου, ενεργό μέλος στην αθλητομάνα όπως την αποκαλούσες ΠΑΑΟΚ, εργαζόσουν μέχρι πρόσφατα πριν συνταξιοδοτηθείς στην Ελεγκτική Υπηρεσία Συνεργατικών Εταιρειών, άριστος Οικονομολόγος, μέλος της Επιτροπής Διάθεσης Χαρουπιών, Πρόεδρος στην Σχολική Εφορεία του Γυμνασίου Επισκοπής, στέλεχος του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών, μέλος σε πολλούς συνδέσμους Γονέων Δημοτικής και Μέσης εκπαίδευσης, από τα πλέον ικανά στελέχη της Παράταξης, μέλος της ερανικής επιτροπής υπέρ της ανεγέρσεως του Ιερού τούτου ναού του Αγίου Χαραλάμπους και σε σωρεία άλλων επιτροπών και συνδέσμων.

Και έκανες φίλους Πάμπο, πολλούς φίλους, από όλες τις γειτονιές και τα χωριά, από όλους τους χώρους και τις παρατάξεις, από όλες τις τάξεις και σε όλες τις ηλικίες. Ήσουν ιδιαίτερα αγαπητός και έχαιρες μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στον κόσμο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.  Ιδιαίτερα μετά την συμμετοχή του σωματείου μας στα ποδοσφαιρικά σαλόνια της ΚΟΠ τα τελευταία χρόνια η φήμη σου ως σοβαρός και μετρημένος παράγοντας έφτασε σ’ όλα τα μέρη, απ‘ άκρη σ’ άκρη της Κύπρου. Οι ομόλογοι σου πρόεδροι και τα συμβούλια των άλλων σωματείων σε ξεχώριζαν για το ήθος την εντιμότητα και την φιλοξενία σου.

ΚΟΙΤΑ!! ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ... ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ. Είναι όλοι εδώ δίπλα σου, πλημμυρισμένοι από πόνο, δεν σε ξέχασε κανείς!! Εδώ βρίσκονται από την ηγεσία της ΚΟΠ ο κ. Κούμας, ο κος Παυλίδης από τον Απόλλωνα Λεμεσού, ο κος Πατέρας από την Ανόρθωση της σιδηροδέσμιας πόλης της Αμμοχώστου, ο κος Φιλίππου από τον Εθνικό της ακριτικής Άχνας, είναι εδώ οι φίλοι σου της ΠΑΑΟΚ, είναι εδώ ο Αντώνης από την κατεχόμενη Άσσια, oΧαρίλαος από την λεμονανθούσα Μόρφου, ο Μάρκος από το Ηρωικό Λιοπέτρι, ο Νίκος από το Φρέναρος, ο Μιχάλης από το Δάλι, ο κος Μουσίδης από την Κοκκινοτριμιθιά, ο Χρήστος από την Γερμασόγεια, ο Κυριάκος από την Ξυλοτύμπου, ο Παναγιώτης από την Ορόκλινη, ο Σίμος από την Ορμήδεια, ο Μάριος από την μακρινή Πόλη Χρυσοχούς, ο Στέλιος από το Κίτιον, ο Μέλιος από την Παρεκκλησιά, ο Στέλιος από το Ζακάκι, ο Ανδρόνικος από την Καρμιώτισσα, ο Φώτης από το κοντινό Τραχώνι.

Μέχρι και από την Ελλάδα μας που τόσο αγαπούσες, από την μακρινή Φθιώτιδα φίλοι αγαπημένοι ταξίδεψαν τόσα χιλιόμετρα για χάρη σου και από την πανέμορφη και αγαπημένη σου Μαλεσίνα, ο κυρ Ανέστης είναι παρόν και ακουμπάει στο φέρετρο σου. Κυρ Ανέστη καλωσόρισες στην μαρτυρική νήσο, καλωσόρισες στην μικρή μας κοινότητα, καλωσόρισες στο Σωματείο μας. Το ξέρες ότι σε αγαπούσε. Σε μάθαμε και εμείς γιατί κάθε φορά μας έλεγε για την προσφορά σου και τους αγώνες σου. Καλωσόρισες φίλε μας. 

Αγαπημένε μας Πάμπο

Ήσουν αγαπητός και το ξέρεις.

Tώρα που εγκατέλειψες οριστικά το συμβατικό αυτό κόσμο και λυτρώθηκες από το μαρτύριο της ανίατης παρατεταμένης δοκιμασίας, πορεύεσαι προς τον ουρανό.

Μπορεί το σώμα σου να βρίσκεται εδώ μπροστά μας όμως η ανήσυχη ψυχή σου και το αγωνιστικό πνεύμα σου δεν είναι εδώ. Δεν είμαι σίγουρος αν βρίσκεσαι τούτη την ώρα στο μικρό γραφείο του σπιτιού σου, «το ασκητήριο» όπως το αποκαλούσες, προσαρμόζοντας και αναλύοντας τους προϋπολογισμούς του σωματείου, δεν είμαι σίγουρος αν βρίσκεσαι στο σωματείο να ετοιμάζεις τα λαχεία για το Πάσχα, δεν είμαι σίγουρος αν σφραγίζεις τις Τόμπολες για την Πέμπτη, αν πουλάς αυτή την στιγμή λαχνούς για ενίσχυση της ομάδας και εισιτήρια διαρκείας, δεν είμαι ούτε σίγουρος αν βρίσκεσαι στα γραφεία της ΣΕΚ και ετοιμάζεις τις εκδηλώσεις της ΠΑΑΟΚ ή μπορεί και να βρίσκεσαι στα γραφεία της ΣΠΕ Κουρίου για κάποια συνεδρία. Με εσένα δεν μπορούσε κανείς να ήταν ποτέ σίγουρος σε ποιες επάλξεις και σε πιο μετερίζι βρισκόσουν να οργανώσεις να βοηθήσεις να δημιουργήσεις.

Για ένα είμαι εντελώς σίγουρος. Σήμερα βρίσκεσαι στην γειτονιά των Αγγέλων. Είμαι σίγουρος πως αυτή την στιγμή βρίσκεσαι στην αγκαλιά του Ήρωα αδελφού σου Σωκράτη Σωκράτους και του Ήρωα Νίκου Γεωργίου και του Δεκανέα Μάριου Σάββα. Είμαι σίγουρος ότι το συναπάντημα και το καλωσόρισμα σου από τους ήρωες μας είναι αντάξιο της προσφοράς σου όταν ηγήσουν του Σωματείου που φέρει το όνομα τους. Πόσες φορές δεν δόξασες και τίμησες και διαλάλησες ως σύγχρονος Όμηρος την ηρωική θυσία των παλικαριών της κοινότητας μας. Το όνομα των παλικαριών μας, που φρόντισες να χαρακτεί με ανεξίτηλο μελάνι στις καρδιές μας. Τώρα είναι η σειρά τους να σου ανταποδώσουν τις τιμές. Περίμεναν και οργάνωναν από καιρό το συναπάντημα να αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές σε ένα καθ’ όλα άξιο άνδρα σε ένα έντιμο άνθρωπο, σε ένα μαχητή της ζωής. Δίπλα τους θα βρίσκεται υπερήφανος και φωτεινός ο γέρο Ηλίας με την κυρά Τροοδία να καμαρώνουν τα παιδιά τους.

Ξέρω πως έφυγες από τη ζωή με ένα πικρό παράπονο για έναν ανεκπλήρωτο στόχο. Τον μοναδικό ίσως στόχο της ζωής σου που δεν πέτυχες.

Να βρεις το τιμημένο λείψανο του ήρωα αδελφού σου Σωκράτη Σωκράτους που έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος τον μαυροφορεμένο εκείνο Αύγουστο του 74 στις θαλασσοφίλητες ακρογιαλιές της Κερύνειας, ο οποίος τάφηκε πρόχειρα στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου Κυθρέας. Ήθελες να βρεις τα τιμημένα κόκαλα του Ήρωα να τα ξεπλύνεις με μύρο και ροδόσταγμα και να τα βάλεις να αναπαυθούν μέσα σε άνθη λεμονιάς, σε κλωνάρια ελιάς ευλογημένης και δοξασμένης δάφνης και αφού τα προσκυνήσεις ευλαβικά να τα θάψεις με τις πρέπουσες τιμές στην Ηρωοτόκο γη της γενέτειρας του Ερήμης. Τώρα το χρέος σου εκπληρώθηκε, τώρα βρήκες τον Ήρωα σου, τώρα βρίσκεσαι αγκαλιά με τον Σωκράτη σου.

Πάμπο, μας προσέφερες πολλά, μας έμαθες ακόμη περισσότερα.
 

Θα μείνεις πάντα ανεξίτηλος στη μνήμη μας και φωτεινό σύμβολο μαχητικότητας και ανθρωπιάς στη συνείδησή μας.
 

Η Παράταξη και το Σωματείο μας είναι φτωχότερες από χθες.
 

Ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο είναι φτωχότερο.

Η Ερήμη είναι φτωχότερη.
 

Έφυγες από κοντά μας, αλλά πέρασες στην Ιστορία.
 

Κι εμείς αναλαμβάνουμε το βαρύ χρέος, να συνεχίσουμε το δικό σου αγώνα, να υπηρετήσουμε τα ίδια ιδανικά, να μείνουμε όρθιοι στις ίδιες επάλξεις.
 

Το τεράστιο έργο σου και η συνεισφορά σου στα κοινά θα παραμείνει αιώνια ένα ουράνιο τόξο στο βαρύ συννεφιασμένο ορίζοντα των καιρών μας.
 

Κι αυτό είναι μια υπόσχεση που δίνουμε σήμερα μπροστά σου, μπροστά στους δικούς σου ανθρώπους, μπροστά στην οικογένειά σου.
 

Κα Βέρα σε βλέπαμε που τον καμάρωνες και αυτός ήταν πολύ ευτυχισμένος δίπλα σου. Είναι κανόνας πίσω από ένα μεγάλο άνδρα κρύβεται μια καθ’ όλα άξια σύντροφος, μια καθώς πρέπει Κυρία, μια αντάξια  σύζυγος. Ξέρουμε ότι στάθηκες δίπλα του σαν βράχος ηθικής και αξιοπρέπειας. Άξια σύζυγος και μητέρα. Ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές εκεί στον 5^ον Όροφο στο 5^ον δωμάτιο ήσουν δίπλα του κρατώντας στοργικά το χέρι με αξιοπρέπεια όπως του άξιζε μέχρι την τελευταία του πνοή.

Σωκράτη μου και Νικολέτα μπορεί ο πατέρας σας να έφυγε μακριά μας και να φτερουγίζει προς άλλες πολιτείες πριν φύγει όμως φρόντισε να φυτέψει, ως Προμηθέας, την φλόγα μέσα στις ψυχές μας σ’ όλα τα μέλη του Συμβουλίου του Σωματείου μας. Τώρα υπάρχει ελπίδα, τώρα υπάρχει στόχος, υπάρχει μέλλον, υπάρχει και χρέος και υποχρέωση προς το πρόσωπο του, να συνεχίσουμε αυτό που με πάθος άρχισε, την καταξίωση του Σωματείου του σ’ όλους τους τομείς, είτε αυτό λέγεται Αθλητισμός, είτε Πολιτισμός, είτε αυτό λέγεται Προσφορά στον Άνθρωπο, τον Συνάνθρωπο μας. Δεν ήθελε το Σωματείο του άψυχο και αϋλο και απόμακρο. Το ήθελε ζωντανό, ζεστό, φιλικό να μπορεί το κάθε μέλος του να βρίσκει την παρηγοριά και την σιγουριά, την κατανόηση και την συμπόνια, στις κάθε λογής αναποδιές στην ζωή του καθενός μας. Και το πέτυχε.

Μάρω, Ευάγγελε και Κώστα. Αδέλφια του. Το ξέρω ότι είστε περήφανοι και ευλογημένοι που είχατε για αδελφό τον ήρωα της κοινότητας μας Σωκράτη Ηλία Σωκράτους, που έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Όμως πρέπει να είστε και το ξέρω ότι είστε, διπλά περήφανοι για τον Πάμπο, τον μεγάλο αδελφό σας, τον άξιο άνδρα που έδωσε και κέρδισε μάχες της απλής ζωής, της καθημερινότητας.

Γι’ αυτόν που πέτυχε τόσα πολλά σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα και πάντα με αξιοπρέπεια.

Φίλε Σωκράτη και φίλε Κώστα. Μπορεί πλέον όταν θα συνεδριάζουμε εκεί στην μικρή αίθουσα, στον 1^ον όροφο του Σωματείου μας, εκεί που δέσποζε η προσωπικότητα του, η καρέκλα του να φαντάζει πλέον αδειανή, αλλά θα είναι παντοτινά γεμάτη.

Αυτά τα τριαντάφυλλα και τα λουλούδια που σου φέραμε σήμερα είναι τα θυμιατήρια προς τον Δημιουργό και όπως λέει ο ποιητής, «πράσινο χώμα που κυριαρχεί αυτήν την εποχή σε όλη τη φύση, στολισμένο με άνθη πολύχρωμα και φανταχτερά, το χώμα αυτό να είναι ανάλαφρο σαν της ελιάς τα φύλλα και σαν της δροσιάς το στάλαμα».

Άσβεστο το καντήλι της θύμησης για την δική σου Οικογένεια και το Σωματείο μας.

Η Μνήμη σου θα είναι παντοτινή.

Στο καλό αγαπημένε μας φίλε.

Στο καλό ΠΡΟΕΔΡΕ.

Σταύρος Χριστοφόρου

Γ. Γραμματέας

Εθνικού Συλλόγου « Νίκος & Σωκράτης» Ερήμης